OMA’S THEEPOTJE
‘Dit is mijn school… Dit is het huis van mijn moeder… Dat je leven zich kan laten vertellen aan de hand van gebouwen, was voor mij een openbaring!’ zegt Mohamed. ‘Maar tegelijk deed het me beseffen wat ik mis, hoe ontworteld ik wel ben. En hoe afschuwelijk dat is voor die velen die er nog veel erger aan toe zijn dan ik. Ontneem mensen hun wortels, en je ontneemt ze hun geschiedenis. De grote en de kleine, de voorbije en de toekomstige. Alsof ze nooit bestaan hebben, nooit zullen bestaan.’
Als ik terug thuis de avondkrant uit de bus haal, staat daarin de zoveelste reportage over een vluchtelingengezin. Hoe zou het voelen om zonder huis, zonder bezittingen, zonder woorden hier aan te komen? Wat ze bovenal missen zijn persoonlijke spullen, vertellen ze. Een foto, een boek, het theepotje van oma.
Dit is wat ik aan moet met mijn schaamteloze voorrecht, heeft Mohamed me daarnet bij de koffie bezworen. Koesteren wat gekoesterd kan worden, bewaren wat bewaard kan worden – mensen, huizen, voorwerpen, woorden. Al was het maar om aan te tonen hoe verschrikkelijk het is dat iemand die kans wordt ontzegd. Om te beklemtonen hoe groot het onrecht is dat erin bestaat het belang van zelfs het allerkleinste te ontkennen.
(Uit Wat overblijft, 3) #watoverblijft, #polisuitgevers