PAASHAASVROUWTJE
Pasen. Guur weer. Ik fiets naar de bakker voor verse broodjes. Aan het einde van de brug over de Ring staat een oud vrouwtje. Klein en krom als mijn moeder die vandaag jarig zou zijn en ja, ook met zo een rollator. Plastic regenkapje, ivoorkleurig regenjasje, zwarte nylons in logge zwarte schoenen. Ze steekt zwakjes haar hand op, vraagt het haast onhoorbaar, met dat Franse accent dat ooit het kenmerk was van de betere bourgeosie. Of ik niet een paar euro’s voor haar heb, want ze is haar portemonnee vergeten, en met dit weer… …Zou u liever de tram nemen, vul ik aan. Ze knikt, ze moet nog helemaal voorbij die kerk ginds. Ik stap van mijn fiets, scharrel in mijn tas naar kleingeld. Voor ik verder fiets, werp ik een blik achterom. Ze schuifelt al verder, haar rollator voor zich uitduwend. Op de rug van haar regenjasje kan ik het nog net lezen. In van die opzichtige gouden letters, die veelal op namaak wijzen. Een paashaasvrouwtje, signée Nina Ricci.