ALLEMAAL VOOR LOUISA

Zo ontroerd door een mail die me terug katapulteert naar het verleden. Op een lentedag als deze, achtentwintig jaar geleden, vierden wij de zeventigste verjaardag van mijn moeder. Eva herinnert het zich als was het gisteren: “Een huis vol bloemen en vrienden, en er is een foto gemaakt op de Graanmarkt. En op het Menubord stond: Het is allemaal voor Louisa”.
Dat ze mijn boek ‘Zwijgen’ heeft gelezen schrijft Eva niet, ik leid het af uit haar opmerking dat ze van het verre verleden van mijn moeder niets wist. Het iets dichterbije verleden daarentegen wil ze, nu ik dezelfde leeftijd heb als de jarige van toen, graag met me delen. Eva en haar man Frans, een Nederlands stel, runden Het Gastronomisch Eerherstel. Een koffiehuis, waar mijn moeder graag kwam.
Het moest een verrassingsfeest worden. We hadden familie, vriendinnen, collega’s van vroeger opgetrommeld. De feesteling, met moeite onder een vals voorwendsel meegelokt, wist niet wat haar overkwam. Vandaag is ze er niet meer, net als zovele anderen op de groepsfoto, net als de zo hartelijke echtgenoot van Eva die twee jaar geleden overleed.
“Het restaurant is al vele jaren verkocht. Wij hebben er toch voor gekozen om terug in Vlaanderen te komen wonen. Met vriendelijke groeten uit het landelijke Kruibeke, in een ontluikende voorjaarstuin met amandelbomen, en een poot van mijn bordercollie.”
En of ik de groeten wil doen “aan iedereen die zich ons kan herinneren”? En dat ik van het leven moet genieten, want dat het toch zo kort is. Doe ik, Eva, doe ik – de groeten èn het genieten.