TROOST IN TRIESTE TIJDEN

Ja, het zijn zware tijden, maar voor sommigen zijn ze wel heel erg zwaar. Nooit had ik kunnen voorzien, toen ik ‘Wat overblijft’ schreef, dat mensen er in deze dagen kracht uit zouden kunnen putten. Maar het gebeurt, en dat zij er zo hard door geraakt worden, raakt me op mijn beurt midscheeps.

Een vrouw vertelt dat ze, net als ik in het boek, met haar man zou vertrekken uit het oude huis waarin ze hun leven lang met hun kinderen hadden gewoond. Net voor de corona-uitbraak werd hij totaal onverwacht geveld door een hartaanval. Nu moet ze zonder hem, met enkel herinneringen, haar intrek nemen in hun nieuwe apparrement. “Ik kan het nog geen plaats geven, het was te plots, te onverwacht,” schrijft ze. “Maar het interview over je boek in De Standaard heeft me zo gepakt, het gaf me het gevoel er niet alleen door te moeten.”

En een andere lezeres: “Mijn broer ligt al 14 dagen op intensieve aan de beademing, nu pas gaat het iets beter. De ziekte die ons allemaal in zijn greep heeft was geen motivatie om veel te lezen. Maar ik kon niet wachten, en inderdaad, je boek heeft me erdoor gesleurd. Ik las het trager dan anders, maar je fijngevoelige levenskunst geeft aan afscheid iets positiefs, moois. Ik was steeds meer geboeid, en met mijn broer voelde het beter aan. Nu we betere vooruitzichten hebben, ga ik het zeker herlezen.”

Ik wens hen, en al diegenen die het nu zo moeilijk hebben, heel veel troost en sterkte toe.