BROOS, ONTROEREND, MEESLEPEND

Fijne commentaren op mijn Wablieft-boek “De ogen van een kind” (Vrijdag). Heel voorzichtig, haast aarzelend laat Ingrid Vanderveken ons binnen dringen in de wereld van een kind. De lezer begrijpt sommige dingen vlugger dan het meisje. Het verhaal is zo pijnlijk en broos maar ook zo ontzettend mooi geschreven,” noteert Andre Oyen. En voor de bibliotheken tipt NBD Biblion het met “Ontroerend en meeslepend verhaal, geschreven in heldere taal en korte zinnen”.

Dat verhaal zelf vat Biblion als volgt samen: “Sirene, bommen, schuilkelders. Het zijn terugkerende woorden voor Pinkie, een in Nederland geboren meisje met Duitse ouders. Met kinderogen kijkt ze naar de wereld, zoals die er uitziet in de Tweede Wereldoorlog. Er gebeuren onbegrijpelijke dingen. Pinkies vader moet in het leger en verdwijnt, haar moeder helpt in het gehei Joodse mensen , wordt opgepakt en weer vrijgelaren. De honger in het laatste oorlogsjaar breekt vele wetten en na de bevrijding van Nedekand is Pinkie zomaar een “moffenkind”. Niets zal meer hetzelfde zijn.”

Jazeker, en dat alles in zestig bladzijden… Nog even meegeven dat ik over dit en over mijn “groot” oorlogsboek “Zwijgen” praat op 17 oktober @ThePark, waar Jelle Van Riet mij interviewt, en op 18 oktober op de infodag van Canon Cultuurdag.