BORELINGENROZE

Voor het winternummer van het literaire tijdschrift Gierik-NVT, “Horizon & Territorium”, lieten auteurs zich inspireren door muurfoto’s van Bert Danckaert. Ik koos dit beeld, en ontdekte achteraf dat het genomen was in het Poolse Łódz, waar zich tijdens WO II het grote Joodse ghetto bevond. De confrontatie van die twee werkelijkheden leverde het gedicht op dat u hier kan lezen.

BORELINGENROZE

dat het ooit
zo zonder schilfers
zo zonder schimmel was

een aanzet maar
niet hoog en breed genoeg
te zeer bevreesd om door te gaan

verder te reiken tot
bij het blauw daarboven
het onbekende om de hoek

voorbij het woekerende onkruid
de donkerbrokkelige fundamenten
het stijgend vocht van de voorbije tijd

herinner hoe
hier een gele ster hen
tussen andere muren leidde

de straten overbrugd
als waren het rivieren in
de stad die zichzelf Boot noemt

een meisjeskoor zingt
een jongen speelt accordeon
een moeder kust haar lieve kind

mannen trappen machines aan
laag is hun loon en vals het geld maar
hoog het rendement en echt de hongerdood

hun steeds schaarsere stappen
in het geheugen van stenen opgeslagen
om met het toen de toekomst te bevragen

schoot durf te kort?
schortte het aan moed?
was wanhoop te benepen?

klonk het daarom zo luid
boven instortende muren uit:
kies mij, de keizer van de zekerheid!

waarna geloof zich in twijfel hulde
hoop zich verschool achter vergeten
omdat het zoveel makkelijker was niet te weten

dat er altijd zoiets bestaat
als deze poging, hoekig en onaf
misschien maar niettemin de mogelijkheid

van borelingenroze
de blote kwetsbaarheid op te rekken
tot borstelstreek van een nieuwe werkelijkheid