LIBELLEN, GELUK & GROTE STILTE

Geïntrigeerd door de aflevering van Wanderlust waarin Alicja Gescinska praatte met Sara Maitland, lees ik haar “Stilte als antwoord.” Een soms wat oeverloos, vaak ergerlijk vertaald boek, maar toch vond ik er veel in dat me aansprak. Omdat het mooi was, of tot nadenken stemde, of gewoon omdat de dagen ernaar waren. Eentje van elk, een walsje van woorden.

Een. “De reflecties van libellen die uit de diepte omhoog kwamen om de echte libellen te ontmoeten terwijl die omlaag scheerden naar het oppervlak, de huid tussen twee werelden van lucht en water.”

Twee. “Het vervangen van kernwaarden gemeenschappelijkheid, autoriteit en traditie door de nieuwe waarden individualiteit, vrijheid en verandering lijkt het gevoel van identiteit niet echt te hebben verbeterd – sterker nog, eerder omgekeerd. Vervreemding, een gevoel van verlies en zelfbeschadigende handelingen en mentale gezondheidsproblemen komen eerder meer dan minder voor. Een gevoel van ‘algemeen welzijn’ is blijkbaar verdwenen. Het recht om ‘te streven naar geluk’ lijkt niet gelukkig te maken.”

Drie. “Bij de dood glipt de stilte naar binnen en neemt haar intrek. De dood is een uiterst tastbare lichamelijke gebeurtenis, en haar stilte is dus ook tastbaar en lichamelijk, maar wordt ook intenser door de emotionele stilte die onvermijdelijk aanwezig is. Alle dingen die niet gezegd zijn zullen nooit meer gezegd worden, goed of slecht. De levenden moeten zwijgen; er is niets meer te zeggen.”